Psycholka

Pierwszy raz wylądowałam w karetce, gdy miałam trzynaście lat. Wróciłam z treningu piłki ręcznej, weszłam do kuchni, rodzice zapytali, jak mi poszło dzisiaj w szkole. Nagle poczułam, że nie mogę wziąć oddechu, tak jakby ktoś nagle zakręcił mi kurek z tlenem. Nie pamiętam, co się działo potem, obudziłam się dopiero w szpitalu. Tam zaczęła się kompleksowa kontrola  – na koniec lekarz stwierdził, że na pewno na treningu coś mi się stało, ale już ciało się zregenerowało. Były rozmowy z trenerem, ale ten wykluczył taki scenariusz.

Dwa dni później przytrafiło mi się to samo. I dzień później również. Po trzeciej karetce w tym samym tygodniu stwierdzono, że muszę zostać w szpitalu na badania. Spędziłam dwa tygodnie na oddziale, codziennie grzecznie chodząc na badania. Ostatniego dnia lekarz prowadzący zdiagnozował nerwicę lękową, ale dodał, że już nie jest w stanie bardziej mi pomóc, bo nie jest od “psycholi”.

Po wyjściu ze szpitala, czekała na mnie wizyta u psychiatry. Poszłam z rodzicami. Opowiedziałam psychiatrce o wszystkim. O tym, że boję się chodzić do szkoły, bo nauczycielka znęca się nade mną i zachęca do tego innych uczniów. Że nieważne co zrobię, i tak będzie źle. Że ja się po prostu bardzo boję. Mówiłam innym o tym, jak się czuję, ale oni totalnie ignorowali moje problemy, mówiąc, że sama sobie muszę z tym poradzić. A psychiatrka zdawała się mnie całkowicie rozumieć i w końcu  – ktoś mnie słuchał i wysłuchał. Umówiła nas na kolejną wizytę. Kolejnej wizyty jednak nie było, bo moi rodzice stwierdzili, że przecież nie jestem psycholką, by chodzić do psychiatry.

I tak zaczęła się moja nienawiść do siebie samej.

Bo jak to możliwe, że inni potrafią sobie dać radę ze wszystkim, a ja nie. Przecież jak się ma tylko trzynaście lat, to nie można się czuć jak najgorsza osoba na świecie. A ja tak się czułam.

Mając osiemnaście lat, w końcu poczułam się żywa, przeprowadzając się do innego kraju, swojego ukochanego kraju, zmieniając całe otoczenie i zostawiając całe te moje powalone życie w tyle. I było pięknie. Cudownie.

A później przyszło sami wiecie co, zamknęli nas w domach i ja przestałam spać. Na początku tego roku wróciły mi ataki paniki.

Przestałam wychodzić do ludzi, zamknęłam się w domu, bo nie chciałam, by ktoś się dowiedział, że jestem “psycholką”. Przecież jesteśmy w środku pandemii, ludzie umierają, a mój problem przy tym wszystkim to nawet nie jest problem. Po tygodniu nieodzywania się do nikogo, bez snu i praktycznie bez jedzenia  – wyszłam na dwór tylko po to, by wyrzucić śmieci. Zauważyła mnie sąsiadka, stwierdziła, że wyglądam jak chodząca śmierć i zaprosiła mnie do siebie na kawę. Opowiedziałam jej o wszystkim i wybuchłam rykiem. A ona słuchała, wytuliła i poleciła swojego terapeutę. 

Trudno wyrazić, ile kosztowało mnie zapisanie się na terapię i przestanie nazywania samej siebie “psycholką”. Chodzę na terapię od dziewięciu miesięcy, zdiagnozowano u mnie nerwice lękową i depresję. Leczę się, pomału dochodzę do siebie  – chociaż dalej w to nie wierzę, że kiedyś będę mogła cieszyć się z życia i robić tyle, ile robiłam wcześniej. Ale na razie nie wymagam aż tyle od siebie. Na razie skupiam się na przeżyciu dnia dzisiejszego. I bardzo, ale to bardzo się cieszę, że tyle się mówi ostatnio o zdrowiu psychicznym, bo ja naprawdę nie chcę, by ktoś się czuł tak jak ja i bał się prosić o pomoc.