Author: Polka (Polka )

Polka w Turcji nie prowadzi samochodu. Nie dlatego, że ktoś jej zabrania. Lubi spacery, metro i promy, tak najłatwiej i najprzyjemniej poruszać się po mieście – bez korków i nerwów, co w wielomilionowym mieście nie pozostaje bez znaczenia.

Gdyby to było takie proste. Ale nie jest. Mogłoby się wydawać, że w XXI wieku wszyscy jesteśmy bardziej otwarci, że jakoś oswoiliśmy się z ideą, twierdzącą, że nie wszyscy jesteśmy tacy sami i że to nie jest złe.

Pamiętam, jak rok temu natknęłam się na artykuł w jednym z lokalnych magazynów internetowych o wdzięcznym tytule „Tinder w Teheranie”.

Moja emigracja trwała dwa lata.

To właściwie niezbyt długo, więc może bardziej trafione byłoby słowo „wyjazd”.

Turcy mają taki zwyczaj, że gdy spotkają dwie osoby o tym samym imieniu, stają między nimi i wypowiadają życzenie. Ciekawa jestem, do spełnienia ilu z ich marzeń przyczyniła się Turecka Republika Agat.

Urodziłam się i mieszkam w Stanach. Moja mama jest z Polski, a tata ze Stanów. Mam bardzo polskie imię i nazwisko po angielskim pradziadku (pra razy 8), ale mam też irlandzkie i niemieckie geny. Rodzina uważa, że nawet indiańskie, ale nie wiem, z jakiego plemienia pochodziła babcia mojej amerykańskiej babci.

Stambuł: starszej pani wracającej ze sklepu rozdziera się siatka z owocami i morele rozsypują się na cały chodnik i część ulicy...

Emigrant zapraszany jest na wesela, chrzciny, komunie i urodziny.