Sama sobie winna. Przed wyjściem z domu nie spojrzała w lustro. Czuła się piękna, pewna siebie. Nie sądziła, że ktoś to wykorzysta przeciwko niej. Gdy “to” się zaczęło dziać, mówiła “nie”, ale nikt jej nie słyszał. Była jak niema, sparaliżowana. Widzialna, ale niesłyszalna.
Upiła się podczas imprezy u bliskiej znajomej i zasnęła. Czuła się bezpiecznie. Ze snu wyrwało ją coś okrutnego. Ktoś nie pytając jej o zdanie, wykorzystując jej nieprzytomność, postanowił pobawić się w sędziego, a właściwie kata i zadecydował, że jej ciało podczas snu, nie należy do niej, ale do niego.
On ją przecież kocha.
Nie skrzywdziłby jej świadomie, jeśli by nie musiał. Wziął tylko to, co mu należne. Takie są prawa małżeństwa. Ona kolejny już raz płacze po cichu, upokorzona i odarta z godności i możności decydowania o sobie.
Bawi się, przeciąga strunę, podkręca atmosferę. Lubi te gierki, lubuje się we flircie.
To podkręca jej poczucie własnej wartości, potwierdza atrakcyjność. Nie chce jednak posunąć się za daleko, przekroczyć pewnych granic. Ale nie ma już odwrotu. Pomimo jej protestów, on napiera na nią i wymusza na niej posłuszeństwo. To już nieodwracalne. Przecież sama tego chciała, trzeba było nie igrać z ogniem.
Nikt jej nie uwierzył, otoczenie zbagatelizowało sprawę.
Oceniło sytuację w nieprzychylny jej sposób. Być może w ogóle bała się, komukolwiek o tym powiedzieć. Towarzyszy jej wstyd, poczucie krzywdy, ale jednocześnie odpowiedzialności za to, co się stało.
To nie jest twoja wina.
Przerzucanie odpowiedzialności na ofiarę to obrzydliwy sposób na usprawiedliwienie braku hamulców i poszanowania drugiej osoby i jej zdania. Nie jesteś sama. Wspieram cię. Byłam kiedyś bohaterką jednego z tych scenariuszy. Wiele lat zajęło mi zrozumienie, że to nie była moja wina i że nie muszę się tego wstydzić. Nie bój się o tym mówić głośno. Być może pomożesz innym. Może obnażysz oprawców. Nie jesteś osamotniona. Jestem z tobą. Jestem tobą.
