Musisz być silna. Słyszę to od lat. W różnych sytuacjach, od różnych ludzi, z różnym natężeniem troski albo pośpiechu w głosie. Czasem to brzmi jak rada, czasem jak rozkaz. Ale za każdym razem odbieram to tak samo – jakby siła była jedyną właściwą odpowiedzią na trudne chwile. Jakby łzy oznaczały porażkę, a przyznanie, że jest mi ciężko, było czymś, czego powinnam się wstydzić.
Nie chcę być silna. Nie zawsze. Bo siła noszona bez przerwy jest jak pancerz – ciężki, uwierający, zabierający swobodę ruchu. Na początku może chroni, ale jeśli nigdy go nie zdejmujesz, zaczynasz zapominać, jak to jest czuć wiatr na skórze, dotyk drugiego człowieka, miękkość swojego własnego serca.
Chcę móc usiąść i powiedzieć głośno: „Nie mam dziś siły.” Chcę mieć prawo do tego, by odpocząć, zamiast dalej iść z zaciśniętymi zębami. Chcę pozwolić sobie na płacz – taki, po którym boli głowa, ale w którym coś się uwalnia. Chcę pozwolić sobie na ciszę, w której nie muszę udowadniać nikomu, że „dam radę”.
Czasem, wbrew temu, co mówi świat, przetrwanie nie polega na tym, by być twardym. Przetrwanie to czasem umiejętność rozpoznania momentu, kiedy trzeba odłożyć zbroję. To przyznanie: „Potrzebuję pomocy.” To otwarcie się na innych i pozwolenie, by ktoś inny przez chwilę uniósł mój ciężar. A to jest trudne zadanie.
Są chwile, gdy to właśnie rezygnacja z bycia silnym jest aktem największej odwagi. Łatwiej jest grać niezłomnych niż przyznać się do kruchości. Prawdziwa siła nie zawsze jest w zaciskaniu pięści. Czasem jest w otwarciu dłoni. W powiedzeniu: „Nie mogę teraz. Potrzebuję czasu.” Czasem jest w tym, by nie walczyć, tylko pozwolić sobie przeżyć smutek, żal, zmęczenie – tak długo, jak to konieczne.
