Ostre cięcie

Wszystkie duże zmiany zaczynają się od nowej fryzury.

Spoglądałam na świeżo ścięte kosmyki rozsypane po umywalce. Muszę być ostrożna, by jej znowu nie zapchać. To zdanie o zmianie wyglądu pojawiło się w mojej głowie, poprzedzając kalejdoskop nieprzyjemnych wspomnień. Myślałam, że już nie boli, że wybaczyłam i zapomniałam. Związek z psychopatą tnie głębokie rany, nic w twoim umyśle nie jest już takie samo. Lata później okazuje się, że jeszcze nie do końca wyleczyłaś się z jego efektów ubocznych. Toksyczna relacja niszczy cię od środka, zżera niczym rak. Aż pozostanie w tobie zaledwie tyle życia, by móc oddychać. I niewiele poza tym.

Ostatnio wszystko mi o nim przypomina, choć wcale nie mam ochoty tam wracać. 

– Lubisz się obwiniać, co? – żartuje przyjaciółka, kiedy w ramach dobrych manier przepraszam ją za zamieszanie wywołane moim gapiostwem. Nie lubię. Zostało mi na pamiątkę po nim. 

– Przestań się przejmować i panikować. Wyszukujesz w sobie błędy tam, gdzie nie zdążyłaś ich popełnić – stwierdza znajoma. To też mam na pamiątkę. 

– Jesteś przewrażliwiona. Czemu wszystko tak bardzo bierzesz do siebie? – pyta zdziwiony obecny mąż, parę lat później. Bo ktoś zniszczył mi psychikę, dlatego – myślę sobie. Ale nie powiem tego na głos, nigdy nie mówię. Nikt nie ma pojęcia, przez co przeszłam za zamkniętymi drzwiami tamtego domu. Przecież powiedziałam, gdy pytano o powód mojego odejścia, że mnie nie bił. Zatem nie mogło być wcale aż tak źle. Naprawdę? 

Zdeptana psychika niesie ze sobą bagaż przez całe życie.

Odgłosy, sytuacje, słowa, które przypomną o psychopacie, jeszcze długo wywołują napady kiepskiego samopoczucia i wylewane w poduszkę łzy. Nie chodzi o niego, już od lat nie mogłam na niego patrzeć. Chodzi o ból, który mi zadał, powracający niczym bumerang za każdym razem, kiedy cokolwiek mi o nim przypomni. Dziś były to nożyczki i kosmyki włosów rozsypane po umywalce. Bo wtedy właśnie tak zaczęłam wielkie zmiany w swoim życiu. Ścięłam połowę długości włosów, których widoku nie mogłam już znieść i stwierdziwszy, że wcale nie jestem aż taka brzydka, jak mi to wmawia, zdecydowałam, że właśnie dziś odchodzę. Przecież wszystkie duże zmiany zaczynają się od nowej fryzury.

Nie zawsze było źle. Na początku było miło, starał się i dbał o mnie. Nie pamiętam, by padało w moim kierunku cokolwiek negatywnego z jego strony. Tak dobrze udawał, że broniłam go, kiedy znajomi mówili, że taka ładna dziewczyna mogła sobie znaleźć kogoś lepszego, tym bardziej w tym kraju łatwego pieniądza i dobrobytu. Kogoś, kto byłby w ich oczach bardziej kimś. Ale w moim rodzinnym domu nie brakowało pieniędzy, nie było tam zaś szczęścia. Chciałam tylko czuć się kochana. Nigdy nie oceniałam nikogo przez pryzmat dorobku. Był dla mnie dobry. Aż do dnia, kiedy urodziłam mu dziecko. 

Mniej więcej od tego momentu poczuł się na tyle pewny, by zacząć prać mi mózg. Wszystko, co robię, jest złe, niezadowalające. Do niczego się nie nadaję. Nie wyglądam już tak ładnie, jak kiedy mnie poznał. Na niczym się nie znam. Nie mam pojęcia, jak zająć się dzieckiem. Jestem głupia i nudna. Tylko przynoszę wstyd. Wszystko robię nie tak. Jestem nic niewarta i najgorsza na świecie. Słowa odbijają się echem po cichym pokoju wspomnień. Zegar tyka. Minęło już kilka lat, a mimo to nadal miewam problemy z samooceną. W tutejszych szkołach podstawowych nakazują: “Bardzo ostrożnie wyrażaj krytykę. Wystaczy, że dziecko trzykrotnie usłyszy, że jest głupie, by dorastało przekonane, że to prawda”. Jestem w stanie w to uwierzyć. Z czasem nabrałam dystansu, zdając sobie sprawę, że to nie ze mną jest coś nie tak. A jednak tkwiłam tam, przerażona rozbiciem dziecku rodziny. Psychopata potrafi być ojcem idealnym, grać wspaniałego brata i syna. Tylko ciebie, swoją ofiarę, niszczy po cichu i na boku, lecząc własne kompleksy. Potrafi wprowadzić cię w poczucie winy na lata, bo przecież gdybyś dała jeszcze jedną jedyną szansę, zmieniłby się kierunek krążenia wszechświata. To nic, że dawałaś je latami. To twoja wina, zniszczyłaś dziecku życie, bo ci odbiło i odeszłaś.

Tego wieczora, gdy zdecydowałam się odejść, ścięłam nie tylko włosy.

Poprzecinałam obrzydliwą pajęczynę jego słów, którymi starał się mnie uziemić. Nie potrafiłam znieść ani jednego wieczora dłużej z widokiem jego twarzy. Do dziś zbiera mi się na odruch wymiotny na widok wszystkiego, co mogłoby być z nim związane. I choć lata później jestem zupełnie inną osobą, wciąż noszę blizny jego obecności w moim życiu. Obsesyjnie myślę nad sprawami, na które nie mam wpływu, obwiniam się o bycie niewystarczająco idealną, nadal bywam swoim największym wrogiem. Wciąż zdarzają się dni, gdy widzę siebie tylko i wyłącznie przez pryzmat negatywnych cech. Tak, jestem przewrażliwiona. Potrafię tydzień płakać nad drobną porażką. Ktoś zniszczył mi psychikę. Czasem myślę, że zamiast się uodpornić, stałam się jeszcze delikatniejsza. Wciąż zbyt łatwo mnie zranić.

Po raz kolejny ścinałam dziś suche kosmyki zbyt długich włosów. Mimo że życie traktuje mnie obecnie o wiele łagodniej, nie potrafię odciąć się na dobre od tych wspomnień, wyleczyć z ich wpływu. Być może to są właśnie zmiany, których potrzebuję tym razem –  wybaczyć sobie wreszcie bycie mną.