Reykjavík to drugie i jak dotąd ostatnie miasto, w którym zamieszkałam w całym moim życiu. Przyjrzymy się, co charakteryzuje, określa i odróżnia Reykjavík od innych europejskich miast. Najdalej wysunięta na północ stolica Europy niczym nie przypomina swoich kontynentalnych sióstr. Reykjavík jest przede wszystkim dużo młodszy z charakterystyczną, niską zabudową.
Najstarszy zachowany budynek w mieście pochodzi z 1762 roku, więc jest stosunkowo młody.
Przez lata swojej egzystencji był m.in. siedzibą biskupa, sklepem spożywczym, gabinetem kosmetycznym czy fryzjerskim. Dzisiaj jest częścią Muzeum Osadnictwa. Natomiast w mojej opinii najpiękniejszy budynek, czyli Alþingihúsið (siedziba parlamentu), został oddany do użytku w 1881 roku. Jest on wzniesiony z kamiennych bloków diabazu, magmowej skały wulkanicznej o składzie mineralnym bazaltu. Budynek wspaniale oddaje charakter tej wulkanicznej wyspy. Najwyższym budynkiem w mieście jest kościół Hallgrímskirkja o wysokości 74,5 metra. Budowano go czterdzieści lat i jest on najbardziej rozpoznawalnym budynkiem w stolicy.
Reykjavík i jego okolice zwane okręgiem metropolitalnym zajmują powierzchnię 1.062 km², a gęstość zaludnienia wynosi zaledwie 209 osób na km².
Dla porównania powierzchnia Warszawy to 517 km² z gęstością zaludnienia 3.466 osób na km². Najbardziej zaskakujące jest jednak dla mnie porównanie do Paryża, którego powierzchnia wynosi tylko 105 km², a na każdy km² wypada 20.641 mieszkańców. Te liczby pokazują, jak błędne wrażenie może sprawiać Reykjavík. Miasto z lotu ptaka wygląda na duże, okazałe, a w rzeczywistości mieszka w nim niewiele ponad 120 tys. mieszkańców. Populacja całej wyspy to zaś zaledwie 370.000 mieszkańców, co można przyrównać do Szczecina.
Kolejną specyfiką stolicy jest to, że znajdują się w niej wszystkie główne ośrodki państwowe jak ministerstwa, parlament, urzędy oraz instytucje jak opery, teatry, kina i ośrodki sportowe. Reykjavík jest największym ośrodkiem życiowo-kulturalnym i aby prowadzić bogate, jak na Islandię, życie towarzyskie nie trzeba wyjeżdżać z miasta. Jeżeli to, co oferuje nam stolica, to dla nas za mało, zostaje tylko podróż zagraniczna.
Osada, gdzie dzisiaj znajduje się Reykjavík, została założona w 874 roku.
Prawa miejskie otrzymała prawie 1000 lat później, w 1786 roku. Liczba mieszkańców wynosiła wtedy 167 osób. Pokazuje to jak w wolnym tempie osada się rozwijała. W kolejnych latach przyrost liczby ludności był już znacznie szybszy. Z czasem w mieście swoją siedzibę otrzymał parlament, biskupstwo, a zarazem stało się ono głównym ośrodkiem handlowym, a z czasem także kultury i nauki.
Reykjavík jak i cała Islandia nie może poszczycić się starą, historyczną architekturą. Poza kilkoma budynkami z przełomu XVIII i XIX wieku, Islandia nie ma zbyt wiele do zaoferowania w tym temacie. Na próżno szukać tu zamków, ruin murów miejskich i pól bitewnych. Praktycznie do końca XVIII wieku Islandczycy mieszkali wyłącznie z ziemiankach. Pierwsze murowane budynki na wyspie pojawiły się po 1753 roku. Najbardziej znaczącymi znakami przeszłości w Reykjaviku są pozostałości baz wojskowych brytyjskich i amerykańskich, pochodzące z okresu drugiej wojny światowej.
Olga, Islandia
