Emigracyjna samotność

Zanim wyjedziesz, spotkasz się z nimi jeszcze na pożegnalnej kolacji.

Wyjeżdżasz przecież aż na trzy miesiące! Wszystkie będziecie tęsknić za śmiechem, obżarstwem w nietypowych miejscach, przechadzkami nad jeziorem i tą niepowtarzalną atmosferą. Dobrze, że jest Internet, że można wrzucić zdjęcie, skomentować, polubić, wysłać wiadomość głosową.

Cieszą cię wakacje w ojczyźnie, ale gdy pora wracać do twojego nowego miejsca na ziemi, cieszysz się może nawet bardziej. Masz tu nie tylko męża i nową rodzinę, ale i przyjaciół, za którymi się stęskniłaś. Wieziesz podarki, już się cieszysz na spotkanie z nimi.

Dajesz znać: „wróciłam!”.

Odzew nikły. Żeby nie powiedzieć – żaden. Ale to wrzesień, a one są matkami dzieci w wieku szkolnym. Pewnie mocno zabiegane. Ty w sumie też musisz ogarnąć parę spraw. Nawet nie wiesz, kiedy ten miesiąc minął. Na początku października mówisz nieśmiało, że chętnie byś z nimi wyskoczyła na jakiś fajny obiad. „Tak, tak, koniecznie!”. I… cisza.

Na początku listopada przestajesz obserwować grupę, której byłaś częścią. One nadal się spotykają, śmieją, obżerają i przechadzają nad jeziorem. Niepowtarzalna atmosfera istnieje – ale to nie ty masz okazję się nią cieszyć. Dlatego bolą cię wrzucane przez nie fotki, dlatego trwa między wami ta niezręczna cisza. Nie wiesz, co się stało… i chyba nie chcesz wiedzieć. Sygnały wyraźne – nie chcemy cię tu. Kogo tak naprawdę obchodzi dlaczego? Widać nie zaiskrzyło wystarczająco mocno, widać to nie one będą częścią twojej dalszej ścieżki.

Złote liście jesiennych miłorzębów wirując, opadają na ścieżkę. A ty wirując spadasz w samotność. Na drugim końcu świata, w obcym miejscu, z obcymi ludźmi, bez przyjaciół. Podarki szyderczo patrzą ci w twarz. Większość już wyrzuciłaś, bo się przeterminowały.

Kto nie jest emigrantem, nie zna tej samotności.

Gdy odbierasz telefon i okazuje się, że twoja mama właśnie przechodzi ciężką operację kręgosłupa, ty nie masz przy sobie przyjaciół, a od mamy dzieli cię pół świata. Gdy mąż wpada pod samochód i nawet do ciebie nie dzwoni, bo wie, że sprawniej się wszystkim zajmie jego siostra – ona też tutejsza, lepiej zna język i realia. Gdy budzisz się co noc, bojąc się, że nie ujrzysz już ani mamy, ani ukochanego męża – bo te głupie sny właśnie tak wyglądają – i nie masz w swym mieście… ba, w swojej strefie czasowej! nikogo, z kim mogłabyś chociaż pogadać.

O, tak. Ta samotność hartuje ci serce na stal. Następnych „przyjaciół” przyjmiesz już raczej z dystansem, bo dobrze wiesz, że za miłymi uśmiechami kryje się pustka. I wiesz, że jesteś sama.

Natalia Brede